Rozdział 5

Stał pod ścianą patrząc na mnie z niedowierzaniem, zmieszaniem i wypisanym w oczach... bólem? Byłem jak sparaliżowany patrząc się na niego, nie wiedząc co mam zrobić. W mojej głowie był kompletny chaos. Pierwsze co przyszło mi do głowy to ujrzeć sprawcę tego całego… teatrzyku. Odwróciłem się, ale nikogo nie zobaczyłem. Rozejrzałem się we wszystkich kierunkach, ale skąd miałem wiedzieć kto to, skoro nawet nie wiedziałem jak wygląda? Kurwa. Kurwa! Kurwa! Kurwa! Jaki ja jestem głupi! Myślałem, że to Gabriel, a tymczasem pomyliłem go z jakimś zboczonym napaleńcem. Ruszyłem w stronę łazienek wkurzony na siebie, że dałem się tak podejść.

W pomieszczeniu zastałem całującą się dwójkę ludzi, którzy najwyraźniej nie zwracali na nikogo uwagi będąc w swoim świecie.

- Wypierdalać mi stąd i to już! – krzyknąłem nadal cały nabuzowany. Ci najwyraźniej pomyśleli, że jestem jakiś walnięty, bo tylko popatrzyli na mnie z niesmakiem i posłusznie zniknęli za drzwiami. Zerwałem z twarzy maskę rzucając ją w kąt. Podszedłem do umywalek, by spojrzeć w lustro. To co tam zobaczyłem wkurzyło mnie jeszcze bardziej. Zarumienione poliki, lekko zamglone oczy... Spojrzałem ze zdziwieniem w dół na problem w moich spodniach. Przemyłem twarz lodowatą wodą, aby się trochę doprowadzić do porządku. Teraz już wiem dlaczego tamci tak szybko i bez żadnych sprzeciwów wyszli z łazienki. Zakręciłem kran i oparłem się czołem o zimne kafelki. Błagam, niech ten dzień się już skończy...

I w tym momencie, kiedy chciałem zostać sam, ktoś wszedł do łazienki. Oderwałem się od ściany zerkając kto to może być, by po chwili znów przylgnąć do zimnych kafelków.

- Błagam, zostaw mnie. Tak w ogóle to męska łazienka.

- Tu jesteś! Wszędzie cię szukam. Myślałam, że już poszedłeś do domu, ale Gabriel powiedział, że... Co się stało? – zmieniła głos widząc moją minę. – Yyy?! Co mnie ominęło? – zapytała zaciekawiona lecz trochę zawstydzona spoglądając na moje wypukłe miejsce w spodniach. Westchnąłem bezradnie. No to się wkopałem... Teraz już nic przed nią nie ukryje. Będzie mnie męczyła do usranej śmierci, by poznać wszystkie szczegóły.

- Może się przejdziemy? Odprowadzę cię.

Musiałem wyjść na świeże powietrze.

- No ok, tylko zrób coś z… TYM – dodała, aby mnie trochę rozweselić widząc, że sprawa jest poważna. Założyłem koszulę całkowicie ukrywając swój wzwód. Jeszcze nie wiedziałem co mam jej powiedzieć i jak zacząć rozmowę, bo nie docierały do mnie dzisiejsze zdarzenia.

Noc pełna wrażeń...

            ~

Szliśmy już dobre piętnaście minut w całkowitej ciszy, a ja na szczęście zdążyłem już ochłonąć. Dom Lexi znajdował się jakieś dwie ulice wcześniej niż mój, a że było jeszcze wcześnie szliśmy wolnym krokiem.

Zupełnie nie wiedziałem od czego mam zacząć. Chyba czekała, aż sam to z siebie wykrztuszę i w końcu powiem co się stało. Odchrząknąłem i zacząłem niepewnie:

- No więc...

- Już myślałam, że zapomniałeś języka w gębie. No mów, mów. Albo nie. Po prostu odpowiedz mi na pytanie. To przez Gabriela jesteś w TAKIM stanie? Bo miałeś taką minę, jak o nim wspomniałam... – spojrzała na mnie, a ja zajrzałem w jej brązowe oczy, mając nadzieję w swoich, że zrozumie sytuację, a ja nie będę musiał tego mówić na głos. Patrzyła na mnie mrużąc oczy i zamyśliła się przez chwilę, analizując moje wymowne spojrzenie. Gdy jej brwi poszybowały w górę, a oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, uciekłem przed jej przeszywającym spojrzeniem, wbijając wzrok w chodnik. – O ja pierdzielę! On ci się podoba! Od kiedy? I czemu nic nie powiedziałeś?!

- To ma być pytanie? Czy pytania? – uniosłem pytająco brew. – Może po kolei... – odetchnąłem głośno, zbierając myśli. – Kiedy? W sumie nie wiem... To przyszło z czasem, ale chyba nieświadomie podobał mi się od samego początku – włożyłem ręce do przednich kieszeni spodni.

- No nie gadaj! Znacie się przecież już dwa lata, a ja dopiero teraz się o tym dowiaduję? – zapytała z pretensją w głosie. – Ygh, Sev! Jestem zła i mam focha! Na ciebie, że nic nie powiedziałeś, a najbardziej na siebie, że jako twoja przyjaciółka nic nie zauważyłam.

- Wiesz jak jest... Nie jestem w takich sprawach zbyt wylewny.

- No wiem, ale mimo wszystko powinieneś mi powiedzieć. A zwłaszcza mi.

- Teraz ci mówię.

- I tak jestem zła.

- Okej.

- Okej?

- Tak. Skoro jesteś na mnie zła to nic ci nie powiem.

- No i dobra, nie mów! – postawiła na swoim.

Przeczekałem jeszcze chwilę wiedząc, że zaraz będzie mnie wręcz błagała, abym jej powiedział. Jest zbyt ciekawska. – No dobra, mów! – walnęła mnie w ramię, a ja uśmiechnąłem się zwycięsko. – Więc? O co dzisiaj chodziło?

            - No bo... – nadal nie wiedziałem jak zacząć. Westchnąłem głośno, odchylając głowę do tyłu. Nad moją głową rozciągało się niemalże czarne, rozgwieżdżone niebo. W mojej głowie pojawił się obraz czarnych oczu. Tak czarnych, jak dzisiejsze niebo. Z tymi rozbawionymi iskierkami, które rozświetlały mroczne zwierciadła, jak dzisiejsze gwiazdy wszechświat. Tylko za cholerę nie mogłem sobie przypomnieć gdzie je widziałem...

- Odpłynąłeś – przed nosem pojawiła mi się machająca ręka dziewczyny.

- Sorry – pomasowałem dłonią kark. – Chodzi o to, że pomyliłem Gabriela z kimś innym.

- Nie rozumiem. W jakim sensie go pomyliłeś?

- Chciałem go poszukać, jak byłem wtedy na parkiecie. A wtedy ktoś przyciągnął mnie do siebie od tyłu. Byłem lekko wstawiony, więc myślałem, że to on, no i... No i trochę dałem się ponieść...

- Tak bardzo, że aż ci stanął?

Oblałem się rumieńcem na jej tak oczywiste stwierdzenie, wracając myślami do tamtej chwili.

- Ty się rumienisz?! – spojrzała na mnie z niedowierzaniem. – Kim jest ten koleś, że wywołuje u ciebie takie emocje? – wygięła usta w figlarnym uśmiechu. – Chcę go poznać!

- Ta. Uwierz mi, ja też. I to bynajmniej nie z tych samych powodów co ty.

- A tak właściwie to po co szukałeś Gabriela?

- Chciałem wyjaśnić z nim sytuację z zaplecza.

- Co? – zapytała z niezrozumieniem, a ja miałem ochotę walnąć się w czoło. Wydałem się, nie myśląc nawet o tym co mówię. – Jaką sytuację? Co wy tam robiliście jak my poszliśmy ze Scottem?

- Och, to już jesteście na "my"? – dodałem z ironicznym półuśmiechem, odbiegając od tematu. – Właściwie co między wami jest?

- Pff... Łapiesz mnie za słówka. Nic nie ma, a co ma być? To tylko kolejny idiota, któremu jadaczka się dosłownie nie zamyka. Wkurza mnie i do tego jest strasznie irytujący. – broniła się. – Do tego jest bezczelny, chamski i...

- I przystojny.

- Dokładnie! – przytaknęła. – Zaraz, co?! Nie, nie! – pokręciła głową, a że byłem blisko dostałem od niej włosami w twarz.

- Tak? To czemu się rumienisz? – byłem rozbawiony jej zachowaniem i nie przestawałem się uśmiechać.

            - Nie rumienię się! – złapała się chłodnymi dłońmi za poliki.

Wiedziałem, że jednak coś jest na rzeczy. W tym momencie okłamywała samą siebie. Gdy kłamała, zaczynała paplać z prędkością karabinu maszynowego.

- Podoba ci się – stwierdziłem.

- Teraz to dowaliłeś – wywróciła oczami. – Nie ma takiej opcji.

- Mhm... 

Cieszyłem się, że odbiegliśmy od mojego tematu, ale szybko dodałem, aby czasami nie przypomniała sobie o wcześniejszej rozmowie.

- Dobrze wiesz, że prawda jest inna. Wpadasz jutro po mnie?

- Hę? Jutro? No okej, oglądamy jakiś film?

- Czyżby Pani zapomniała o jutrzejszym dniu? – udałem oburzenie, ale w moich oczach widniało rozbawienie. – Niesłychane!

Lexi zmarszczyła brwi. Nagle pacnęła się w czoło, rozumiejąc o co mi chodzi.

            - Impreza! Jak mogłam zapomnieć! Będę u ciebie o osiemnastej. A teraz chodź – wzięła mnie pod ramię i weszliśmy przez furtkę, ponieważ znaleźliśmy się właśnie pod jej domem. Był to jednopiętrowy biały domek z drewnianymi oknami, na których stały kwiaty Pani Morgan. Mama Lexi była ogrodniczką, dlatego przed jej domem rozciągał się piękny i zadbany ogród, skąpany teraz w blasku księżyca.

Weszliśmy schodkami na werandę i usiedliśmy na huśtawce. Z tym miejscem mam same dobre wspomnienia. Często tu przesiadywaliśmy i gadaliśmy o niczym, zajadając się wypiekami jej mamy. Ojciec Lexi był bardzo zapracowanym człowiekiem, toteż w domu bywał tylko w weekendy. U góry paliło się światło mówiące o tym, że Pani domu jeszcze nie spała.

- A teraz mów dlaczego jesteś taki przybity, bo widzę, że coś jest nie tak i czegoś mi nie powiedziałeś – odwróciła się w moją stronę, kładąc swoje długie nogi na moich kolanach, jak za dawnych lat...

- Kiedyś ci poucinam te nogi, zobaczysz! – westchnąłem, zbierając się do mojej urzekającej historii.

- Mów co się stało, kiedy  j a  i  S c o t t  wyszliśmy – specjalnie podkreśliła te dwa wyrazy, żebym nie mógł się znów przyczepić.

- Jeśli dasz mi zacząć – prychnąłem.

            Opowiedziałem jej wszystko od momentu ich wyjścia, po akcje na scenie, kończąc na zmieszanym Gabrielu. Gdy skończyłem, nic nie powiedziała, pogrążona we własnych myślach. Po paru minutach odparła w końcu:

- Podsumowując... Jeśli dobrze to wszystko odebrałeś... To on totalnie na ciebie leci! Cholera, że też nie widziałam tej akcji na scenie!

- I to cię najbardziej z tego wszystkiego przejęło? – uniosłem brew do góry kompletnie nie rozumiejąc jej toku myślenia.

W tym momencie drzwi się otworzyły, a w nich pojawiła się mama Lexi.

- O, juz jesteście? – powitała nas uśmiechnięta kobieta około czterdziestki. Jasne włosy miała upięte w kok, co dodawało jej uroku.

- Dobry wieczór – skinąłem jej, uśmiechając się ciepło. –  Właśnie się zbierałem. A ty zabieraj te długie giry – strąciłem je na werandę i dałem buziaka w policzek. – Do jutra małpo. Dobranoc Pani.

- Dobranoc Sev, wpadnij do nas kiedyś na obiad! – krzyknęła za mną Pani Morgan.

- Dobrze, dziękuję!

- Czekaj, Sev! – Lexi podbiegła zatrzymując mnie, gdy byłem już przy furtce. – Gdy będziesz w domu lepiej dobrze obejrzyj się w lustrze – na jej twarz wpełzł iście szatański uśmiech. Jeszcze brakowało, aby zatarła dłonie i wyglądałaby jak postać z kreskówki.

            - Jasne – zmierzwiłem jej włosy, myśląc, że po prostu chce mi się odgryźć za tamtą małpę. – Narazie.

- Pa!

Ruszyłem w stronę domu, który znajdował się dwie ulice dalej, pogrążony we własnych myślach. Jak na złość przypomniał mi się ten koleś, który mnie obmacywał. Jak mogłem go pomylić z Gabrielem? Gdy zagłębiłem swoje palce w jego włosach... Od razu powinienem stwierdzić, że coś tu nie gra. Były lekko kręcone. A nie jak Gabriela - proste. Byłem chyba zbyt zamroczony.

Na samo wspomnienie tamtych uczuć, w moim brzuchu robiło się dziwnie lekko, a moją skórę pokrywały przyjemne ciarki. Tylko dlaczego do cholery jasnej tak na niego reagowałem? Głupie ciało. To na pewno przez to, że myślałem, że to Gabriel. Tak. Nie ma innego wytłumaczenia.

Dziesięć minut później byłem w domu. W tym momencie marzyłem tylko o cieplutkim łóżku, więc poszedłem na górę nie sprawdzając nawet czy mama już śpi. Wziąłem szybki prysznic i chciałem już ruszać do pokoju, gdy moją uwagę przykuło odbicie w lustrze.

- Zabije gnoja – wycedziłem przez zęby. Potarłem szyję dotykając czerwonej malinki widniejącej na mojej bladej skórze. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. – Chyba postradałem zmysły – westchnąłem i przetarłem oczy. Zgasiłem światło, po czym opadłem na łóżko natychmiast zasypiając.