Rozdział 2

Był to najzwyklejszy klub, co tu dużo mówić... Otworzyłem drzwi, puszczając Lexi przodem. Po wejściu do środka uwagę przyciągały czerwone fotele, kanapy i małe stoliki, które zostały umieszczone po lewej stronie lokalu. Ściany zostały pokryte tapetą z motywem cegły, co nadawało klimatu. Bar był widoczny od samego wejścia do budynku. Wystarczyło przejść do końca sali i można było szaleć z różnego rodzaju drinkami.

Skierowałem się do drugiej części lokalu. Po środku rozciągał się ogromny parkiet, a przed nim scena - moje życie. Czułem się na niej, jak ryba w wodzie, a nawet lepiej. Na razie klub świecił pustkami, a raczej był zamknięty biorąc pod uwagę, że była dopiero jakaś szesnasta. Otwierali dopiero o dziewiętnastej, a my mieliśmy zagrać godzinę później.

Ruszyłem w stronę sceny widząc, że Scott rozstawia swoją perkusję. Tuż za mną szła Lexi.

- Siema Scott! – krzyknąłem. – Wszyscy już są?

- Taa, są na zapleczu. Tylko Gabriela jeszcze nie ma. Motocykl mu nawalił i spóźni się na próbę. Cześć słońce! – uśmiechnął się i mrugnął do Lexi.

- Cześć frajerze. – odwzajemniła uśmiech i też do niego mrugnęła. – Stęskniłeś się?

- Jeszcze czego... Za takim wielkoludem, jak ty? Nie ma mowy!

Wiedział, że ją tym wkurzy i się nie pomylił. Lexi prychnęła. Bądź co bądź, był od niej wyższy o jakieś dziesięć centymetrów. Scott był niebieskookim blondynem, miał zaczesaną grzywkę do góry, a boki były krótko przycięte. W uszach miał małe tunele, a w łuku brwiowym widniał czarny kolczyk. Ubrany był w koszulkę bez rękawów z jakimś zespołem rockowym i czarne rurki. Patrząc na to, jak wygląda to ideał dla Lexi. Ktoś z zewnątrz pewnie pomyślałby, że się nie lubią, ale myślę, że było wprost przeciwnie. Takie przekomarzanki słyszałem codziennie i już nie zwracałem na nie uwagi. Pasowaliby do siebie. Ale co ja tam wiem...

- Sev ma nowy kawałek! – zmieniła temat wykrzykując entuzjastycznie.

- I dopiero teraz mi to mówisz?!

- A niby kiedy miałem? Dopiero przyszliśmy. – zdjąłem plecak, rzucając go gdzieś w kąt.

- No to na co czekasz? Pokazuj!

- Na razie przećwiczmy stare kawałki. Nową pokażę wam, jak przyjedzie Gabriel, bo to kawałek dla dwóch osób. Ashton będzie mógł ją później trochę podrasować.

- No dobra, czekaj. Już wołam chłopaków.

Poszedł w stronę zaplecza, a ja wszedłem na scenę, aby podłączyć mikrofon.

- Ej, Sev – usłyszałem Lexi po chwili ciszy. – Myślisz, że twój zespół mógłby się wybić?

- A skąd nagle takie pytanie?

- No przecież gracie dobrą muzykę, nie? I nawet macie fanów. Nie raz słyszę na przerwie w szkole, jak to się o was mówi, a zwłaszcza dziewczyny zachwycają się wami, jak jakieś nienormalne.

- Kto się nami zachwyca? – usłyszeliśmy pytanie dobiegające z boku sceny. Zaplecze mieściło się właśnie od tej strony. – Mam rozumieć, że jesteś na czele tej bandy naszych przeuroczych fanek? – Scott podszedł do dziewczyny i zamrugał teatralnie oczami.

- Jeśli już, to jesteś na samym, samiuteńkim końcu mojej listy westchnień. – wysłała mu buziaka w powietrze.

- Przynajmniej na niej jestem. – uśmiechnął się do niej czarująco, pokazując rząd równych zębów na co dziewczyna prychnęła.

- Cześć gołąbeczki! –  do lokalu wszedł Gabriel. –  Jak to miło od razu na wejściu usłyszeć takie świergoty. –  Szedł w naszą stronę uśmiechając się lekko, a pod ręką trzymał kask. Spojrzał na mnie pogłębiając uśmiech, a mi na ten widok od razu zrobiło się cieplej na sercu.

Mógłbym godzinami patrzeć na ten jego olśniewający i ciepły uśmiech. Idealnie zielone oczy. Idealnie wykrojone usta. Idealnie wyrzeźbione ciało.

- O Gabriel! Dobrze, że już jesteś. –  Z zamyślenia wyrwał mnie głos Bastiana. Usłyszałem za sobą, że chłopaki wchodzą na scenę bocznym wejściem. –  No! To wszyscy już są! Zabieramy się za tą nową piosenkę Sev'a i to żwawo panienki, żwawo! –  powiedział, jak zwykle z entuzjazmem i radością w głosie. Gdybym miał go opisać dwoma słowami, to bez zwątpienia byłoby to wyrażenie „wieczny optymista”.

Szatyn związał swoje długie włosy, które sięgały mu do połowy pleców, aby nie wchodziły mu do jego brązowych oczu. Zdjął swoją czarną, skórzaną kurtkę pod którą miał czarny, dopasowany t-shirt, ukazując kolekcję swoich tatuaży na rękach. Wziął gitarę elektryczną i zaczął podłączać pod wzmacniacz.

Scott podparł się na dłoniach o scenę, podskoczył i jednocześnie podciągając, wdrapał się na scenę i wyprostował podążając do miejsca na tyłach sceny, gdzie znajdowała się perkusja.

Pozostali także złapali za swoje instrumenty, a mówiąc o pozostałych, mam na myśli Alana i Jackoba.

Jeśli chodzi o Jackoba - ma 19 lat i tym samym uplasował się na stanowisko najstarszego w zespole. Pod względem charakteru jest całkowitym przeciwieństwem Bastiana. Młodszy o rok chłopak był roztrzepany, lekkomyślny i gadatliwy. Z kolei Jackob był opanowany, spokojny i potrafił zachować zdrowy rozsądek. Jedyny minus u miodowookiego to jego lenistwo. Przy Bastianie wydawał się strasznie niski, gdy ten mierzył sto osiemdziesiąt pięć centymetrów, on zaledwie metr siedemdziesiąt siedem. Blondyn wziął do ręki gitarę basową i tak jak poprzednik, ustawił się na scenie.

Alan. Chodząca zagadka. Nigdy się nie odzywa, chyba, że sytuacja tego wymaga. Jest strasznie tajemniczy. Mimo, że chodzę z nim do klasy, jest tak jakby go nie było. Zawsze cichy, zamknięty w sobie. Jego mimika twarzy zawsze wyraża jeden wyraz: chłodna obojętność. Zawsze stara się wmieszać w tłum, co jest niezwykle trudne przy jego dość charakterystycznej urodzie. Ma długie jasne blond włosy, sięgające za pas, których nigdy nie związuje. Jego oczy są wprost nie z tej ziemi. Jasny niebieski, porównywalny do nieba w słoneczny dzień, jednak obwód jego tęczówek przechodzi do koloru ciemnego błękitu, upstrzony gdzieniegdzie ciemniejszymi plamkami. Wysoki i szczupły chłopak mierzący sto dziewięćdziesiąt centymetrów zawsze ubiera się w pastelowe kolory przez co otacza go nutka delikatności, a zarazem drapieżności wypisanych w oczach. Złapał za gitarę elektryczną i z gracją ją założył, podłączając do pieca.

- A gdzie jest Ashton? – zapytałem, bo najwyraźniej dopiero teraz zauważyłem jego brak.

- Patrick kupił jakiś nowy sprzęt i teraz młody go testuje. Podobno wieczorem ma być zadyma. Dosłownie. – powiedział Jackob. – Możemy zaczynać?

- No pewnie. Wezmę tylko tekst piosenki z plecaka. – odwróciłem się z zamiarem zeskoczenia ze sceny, oszczędzając sobie tym samym okrężnej drogi po schodkach. Miałem właśnie to zrobić, gdy nagle Lexi wyrosła pode mną podając mi kartkę z tekstem.

- Co ty byś beze mnie zrobił? – westchnęła.

- Dzięki – uniosłem kącik ust w uśmiechu.

- Nie masz za co. Piosenka jest świetna! Wyczuwam kolejny hicior. – uśmiechnęła się i ruszyła w stronę foteli.

Podszedłem do Gabriela, dając mu tekst i dotykając przypadkiem jego dłoni. Przeszedł mnie dreszcz po całym ciele. Niby taki mały gest, a tyle emocji. Dałem mu czas na zapoznanie się z tekstem, a sam ruszyłem dać parę wskazówek chłopakom, jak powinni zagrać. Po chwili prób zabrzmiały pierwsze dźwięki oraz słowa piosenki.